'Wat ik heb meegemaakt, was echt!' Wat is er echt gebeurd met de Enfield Poltergeist?

ER IS niets dat 284 Green Street onderscheidt als iets anders dan een buitenwijk met weinig meer dan alledaagse huiselijkheid. Maar uit de alledaagse routine van gezinsmaaltijden, schooltijden en huiswerk, kwam het naar voren als het huiveringwekkende epicentrum van paranormale activiteit dat een natie in de ban hield.



De Enfield Poltergeist werd een sensatie omdat het een gezin doodsbang maakte gedurende een periode van 18 maanden met kletterende meubels door kamers, rondvliegende huishoudelijke voorwerpen, onstoffelijke stemmen, plotselinge temperatuurdalingen en zelfs afleveringen van levitatie toen een 11-jarig meisje getuige was van zweven horizontaal over haar slaapkamer.

Al bijna 40 jaar botsen sceptici en gelovigen over dingen die 's nachts in de buitenwijk van Noord-Londen zijn gebeurd. Was het een paranormale activiteit die een gezin in zijn greep kreeg of was het een oefening om het publiek voor de gek te houden en een verhuizing naar een nieuw gemeentehuis te krijgen? Ongebruikelijk voor een rondspoken, is er bewijs.

Foto's, opnames en observaties vormden destijds een overtuigende zaak - zelfs een lokale politieagente ondertekende een beëdigde verklaring waarin stond dat ze meubels door een verborgen kracht door een kamer zag drijven.

En ondanks de gezamenlijke weerleggingen en uitleg, is de Enfield Poltergeist nog steeds een verontrustende aanwezigheid. Het heeft ook een blijvende aantrekkingskracht op de kassa en heeft een huisindustrie van experts en theoretici voortgebracht toen het huis van de familie Hodgson, net ten noorden van Ponders End, eind 1977 een portaal voor sterke drank werd.



Alleenstaande moeder Peggy en haar vier kinderen gingen van niet-entiteit naar 'andere wereld' schande; hun verhaal zou uiteindelijk de inspiratie vormen voor een tv-miniserie (The Enfield Haunting) met in de hoofdrol Timothy Spall en Juliet Stevenson, evenals een Hollywood-film, The Conjuring 2, met Vera Farmiga, lang nadat het gezin was verhuisd.

De legende weigert te sterven en een poging om met duidelijkheid terug te kijken op de traumatische gebeurtenissen met drie van de sleutelfiguren, het programma The Reunion van BBC Radio 4, doet weinig om de bewering van paranormale activiteit te ondersteunen, maar nog minder voor de overtuiging dat het was een totale vervalsing.

Een van de grimmigste beelden van de aflevering was een foto van de 11-jarige Janet, die het middelpunt werd van de activiteit van de klopgeest, schijnbaar zwevend, een krijsende kwellende blik op haar gezicht als posters van popiconen David Soul en de Bay City Rollers glimlachte naar beneden vanaf de muren van haar slaapkamer.

De foto is gemaakt door Graham Morris, een fotograaf van de Daily Mirror die naar het geteisterde huis werd gestuurd nadat Peggy wanhopig de krant had gebeld vanwege de aanhoudende hobbels en bewegende meubels. Ze had de kinderen hiernaast gestuurd voor hun veiligheid.



enfield beklijvendMARK KEHOE

Het huis op 284 Green Street, Brimsdown, Enfield

'Ik dacht dat het een gewone baan was, totdat ik het huis binnenliep', vertelt Morris in het programma.

'Ik stond in de schemering in de keuken en één voor één brachten ze de kinderen bij de volwassenen' armen en de laatste die binnenkwam was Janet. Plotseling begonnen de dingen gewoon en begonnen ze door de kamer te vliegen.

'Ik werd geraakt door een Legoblokje boven mijn rechteroog. Ik kreeg er een paar dagen een bult van, er was behoorlijk wat kracht. Er waren knikkers en dingen in de keuken die gewoon door de kamer vlogen. Ik hield de hele [familie] in de gaten en geen van hen deed iets.'



BBC-reporter Ros Morris herinnert zich dat ze het verhaal vertelde en dat haar sceptische benadering werd geschud na het horen van een luide knal tijdens een nacht in het huis. 'Wat me overtuigde was de dreun toen die stoel door de kamer bewoog en ik ben ervan overtuigd dat er geen tijd was voor dat kleine meisje om uit bed te komen, op te staan ​​en de stoel door de kamer te gooien', zegt ze.

'Het was verontrustend. Het is vreemd om mee bezig te zijn en een van die dingen waar je over na moet denken wat er gebeurde. Ik weet niet wat het was, maar er was iets heel vreemds aan de hand.'

Het verhaal verspreidde zich naarmate de zoektocht om het bestaan ​​van de klopgeest te bewijzen toenam. De wereld stond in de jaren zeventig meer open voor kwade bezittingen en kwaadaardige geesten; horrorfilm The Exorcist brak kassarecords en choqueerde het publiek al vanaf 1973, de bovennatuurlijke chiller The Amityville Horror werd uitgebracht in 1979 en de occulte romans van Dennis Wheatley stonden regelmatig bovenaan de bestsellerlijst.

Maurice Grosse, een succesvolle uitvinder die paranormaal onderzoeker werd, werd ingeschakeld om de geluiden op te nemen en plaatste een bandrecordermicrofoon in de meisjes' slaapkamer terwijl Morris een camera monteerde zodat hij die kon activeren elke keer dat er een hobbel werd opgepikt.

Toen de film werd ontwikkeld, was Janet ingelijst in grillige poses in de lucht die de levitatie extra waarde gaven, hoewel Morris benadrukt dat hij niet in de kamer was toen de sluiter de verbazingwekkende beelden vastlegde.

Het dossier van de klopgeest puilde uit met 2000 onverklaarbare incidenten en de getuigen, zoals de getuigenis van de plaatselijke lolly-dame dat ze Janet door haar slaapkamerraam zag zweven, versterkte de geloofwaardigheid ervan.

Janet leed aan gewelddadige trances en beweerde ooit dat er een gordijn om haar nek was gewikkeld tijdens een levitatie, voordat haar moeder haar losworstelde en haar leven redde.

Grosse werd bijna een vaste waarde in het huis en ontwikkelde uiteindelijk een band met de klopgeest, die hem aanmoedigde om eerst met een dreigende, raspende stem te spreken en vervolgens vragen te beantwoorden en zich uiteindelijk te openbaren als de geest van de 72-jarige Bill Wilkins, een voormalige bewoner die in het huis was overleden.

Enfield spookachtigSPIEGELS

Paranormaal onderzoeker Maurice Grosse

Grosse, een lid van de Society for Psychical Research, had een succesvol bedrijf opgebouwd voordat hij zich tot paranormale studies wendde nadat zijn 22-jarige dochter Janet stierf bij een motorongeluk.

Zijn zoon Richard, een in Londen gevestigde advocaat, vertelt The Reunion dat zijn vader, die in 2006 op 87-jarige leeftijd stierf, een ijverige onderzoeker was die alle mogelijke bedrogtechnieken uitsloot die de geluiden en stemmen hadden kunnen veroorzaken.

'Hij vocht in de Tweede Wereldoorlog, maakte de Blitz mee en toen mijn zus stierf was dat een tragische gebeurtenis. Het dreef hem naar de vereniging en naar deze gebeurtenis en 28 jaar onderzoek, maar het is ondenkbaar dat hij het verlies van mijn zus in dit geval iets zou laten kleuren.'

Richard, die zijn vader verschillende keren naar het huis vergezelde, voegt toe: 'Papa heeft honderden banden gemaakt die worden gearchiveerd aan de universiteit van Cambridge. Hij maakte zich grote zorgen over wat er met Janet gebeurde.'

Zijn onderzoekswerk werd gevolgd door een stoet van beroemdheden, waaronder de buikspreker Ray Allen, die werd binnengebracht om te zien of een van de meisjes de stemmen had kunnen produceren die uren aan banden vulden.

Enfield spookachtigSPIEGELS

een kussen drijvend in de slaapkamer van de meisjes die in bed liggen

'Het werd een Victoriaanse freakshow', voegt Morris toe, nu een gevierd internationaal cricketfotograaf. 'Iedereen aan wie je het nu uitlegt, zijn ogen glazig en denken dat je gek bent. Maar als je het zelf niet zag, geloofde je het niet.

'Iedereen wilde het zien. Ze kwamen binnen als sceptici en gingen weg in de veronderstelling dat ze iets hadden gezien. Ik ben er niet dichterbij gekomen om erachter te komen wat het is, maar ik denk dat het iets wetenschappelijks is en niet spookachtig.'

Janet en zus Margaret - die wel toegaven de onderzoekers een beetje op te peppen tijdens hun tijd in de schijnwerpers - hebben nu hun eigen gezin, maar houden vol dat ze de waarheid spraken.

Ze weigerden deel te nemen aan het programma, maar Janet zei: 'Het kan me niet schelen wat mensen zeggen, maar zij waren het niet, ik was het en ik weet dat het echt was. Hoe zouden ze zich voelen als het hen overkwam en ze nep werden genoemd?'

De klopgeest betrad een wereld van stilte in 1979 toen de belangstelling vervaagde en er geen meldingen waren van verdere activiteit, waardoor het verhaal in de stedelijke folklore terechtkwam.

The Reunion - The Enfield Poltergeist, BBC Radio 4, vandaag om 11.15 uur.